Terug naar het nieuwsoverzicht.

Meer ervaren vrouwen kan ik voor dit project niet vinden

Door: Hilde Tromp

ZWOLLE - 'Fuut, fuut, fuut, wie blaast de kaarsies uut?' Niet de hechting van het draad, maar het inzingen van deze woorden van het winterse liedje, zal de laatste handeling van het bijzondere kunstproject van de Amsterdamse Roos de Waal (25) zijn.

Stedelijk Museum Zwolle Foto: Ton Huis in 't Veld

De beeldend kunstenares is eind dit jaar met haar borduurproject onderdeel van de expositie 'Bloedbanden' die haar moeder Cornelia Sophia Haverkort in het Stedelijk Museum Zwolle tentoonstelt.

Maar voordat de twaalf doeken met daarop een familieportret van haar grootouders met hun twaalf kinderen opgehangen kunnen worden, moeten er eerst nog duizenden steekjes gezet worden. Aan de hand van een uitvergrote oude familiefoto worden de werken in drie kleuren gecreëerd. Alle doeken worden exact hetzelfde, met als uitzondering de oma en de jongste dochter. Zij vormen het geanimeerde onderdeel van het project: oma zingt het winterse 'familielied' en dochter deint als het ware vrolijk mee.

Al deze schilderijen zullen samen met het animatiefilmpje in het Stedelijk Museum gepresenteerd worden. Voor Roos de Waal enorm spannend: "Het is de eerste keer dat ik mijn werk in een museum laat zien."

Gelukkig had ze al snel door dat ze dit niet alleen met haar eigen naald en draad af kan. Via het museum is ze in contact gekomen met vijf dames van het Handwerkcafé, die twee keer per maand in het museum handwerken.

Els Groothand, Carola Bruinink, Thea Schottert, Shanaz Ariaie en Ali Koersen zien deze klus wel zitten. De Afghaanse Shanaz Ariaie vertelt dat ze ermee is opgegroeid en dat het beheren van deze kunstvorm in haar cultuur erg belangrijk is.

Maar heeft ze wel tijd voor deze enorme opdracht? "Oh jawel, borduren werkt ontspannend." En daar zijn alle borduursters het mee eens. De kunstenaar zelf noemt het verslavend:"Het is meditatief. Je moet je wel concentreren, maar je wordt er niet gestrest van." Of ze zichzelf nu voortbeweegt in de trein of een middag relaxt in het Vondelpark, de jonge vrouw pakt altijd garen uit haar handtas. Als de deadline in augustus gehaald is, moet ze niet alleen deze Zwollenaren - allen worden eervol vermeld - helpen met afkicken, maar ook zes tantes, twee oma's, een nichtje en haar moeder. "Het mooiste vind ik dat er straks op één muur uren aan vrouwenarbeid hangt dat met veel toewijding is gemaakt."

Ze is erg dankbaar met de hulp en zegt eigenlijk wel erg veel van de vrouwen te vragen. Ze vindt het dan ook totaal niet eng dat ze het aan anderen moet toevertrouwen. "Meer ervaren vrouwen kan ik niet vinden", lacht ze.

Gelukkig maar, want: "Het uithalen van verkeerde steken kost meer tijd dan het borduren zelf".

De Stentor - 9 mei 2007

---