Terug naar het nieuwsoverzicht.

Met hart en ziel, naald en draad

Door: Caroline Hoek

OUDE-TONGE - Aan de muur hangen geborduurde schilderijen van Vincent van Gogh. Op de bank liggen kleedjes en op de kast pronken gehaakte onderzettertjes. Aan het raam staat een werktafel. Daar zit ze altijd. Gebogen over haar werk, met naald en draad in de hand. "Je zult wel denken dat ik gek ben!"


Foto: Ons Eiland G-O

Het huis van Corrie Moerenhout-Balvers is een museum. En hoewel ze zelf het woord 'kunst' niet gauw in de mond neemt, lijken haar werken daar toch verdacht veel op. "Ik ben uit ellende begonnen met handwerken. Het is nu alweer 31 jaar geleden dat ik borstkanker kreeg. Ik was de eerste op het dorp met die ziekte. Mensen liepen met een boog om me heen en ik werd totaal aan mijn lot overgelaten. De dokter durfde het woord 'borstkanker' niet eens in de mond te nemen. Huisbezoeken zaten er niet in en hulp kreeg ik niet. Ik moest mezelf maar zien te redden. Om even niet te tobben, ben ik toen gaan handwerken."

Dat het nu misschien allemaal wel een beetje uit de hand is gelopen, onderschrijft Moerenhout direct. "Het is ondertussen een dagvulling geworden. Meestal werk ik aan drie dingen tegelijk. Eerst werk ik dan een uurtje aan een handwerkje, vervolgens ga ik een poosje in de stoel zitten breien en 's avonds haak ik verder."

Die vlijt resulteert zo langzamerhand in duizenden engeltjes, honderden poppen, beesten, onderzettertjes, kleedjes, schilderijen, anjers en lampenkappen. "Als ik de foto's zie van wat ik allemaal al gemaakt heb, dan schrik ik van mezelf." Vervelen doet het nog niet. "Het is zo heerlijk. Laatst nog: heb ik in korte tijd zestien paar sokken gebreid. Maar dat is geen kunst, natuurlijk. Dat zouden nu veel meer ouderen moeten doen: lekker handwerken. Jongelui trouwens ook, die rotzooien alleen maar een beetje op school. Ja, dat is mijn wens: dat iedereen gaat handwerken. Leuk, joh!"

Zelf is Moerenhout ook vroeg begonnen. "De eerste beginselen heb ik op de basisschool geleerd. Maar dat was heel anders," ze staat op en pakt een kleedje van de bank. Ze wijst op het ingewikkelde patroon dat ze naar eigen inzicht heeft aangepast. "Kijk, je ziet dat het hier begint, maar waar het vastzit en hoe ik het gedaan heb?" Ze lacht. "Dat is het geheim van de smid." Maar weinig handwerktechnieken zijn haar vreemd. "Ik kan onder meer frivolité, haken, breien, macramé en Brugs haakwerk. Ik heb het mezelf allemaal aangeleerd. Ik weet nog dat ik naar Middelharnis ging om een boekje over kunstbreien te kopen. Ik kwam zonder terug. Veel te moeilijk. "Dat kan ik niet," zei ik. Een ander zei toen: "Dat kun je wel!" Ik ben teruggegaan en een week later had ik het onder de knie.

Tja, toen was het hek helemaal van voor de dam, natuurlijk." Moerenhouts levenswerken zijn gelukkig gewild onder vrienden, familie en kennissen. "Ik geef heel veel weg. Mijn werk heeft zich intussen over de hele wereld verspreid: Indonesië, Frankrijk, België en Amerika.

Ik heb nog nooit iets verkocht. Dat kan ik niet. Een vrouw vroeg eens of ik een tafelkleed wilde borduren. Ze wilde me best tien gulden per uur betalen. Toen had ik het uitgerekend en kwam ik totaal op 3000 gulden. "Echt?" riep die vrouw toen uit. "Ja," zei ik. "Maar dat kun je niet betalen, dus ik doe het wel gratis." Ze zwijgt. "Kijk, mijn vingers zijn helemaal krom van het handwerken. Ja, ik zeg wel eens: ik heb mijn tijd niet in ledigheid gesleten."

De weekkrant.nl - 19 februari 2009