Terug naar het nieuwsoverzicht.

In een buurtzaak ben je nooit echt alleen

Ze werken altijd alleen en moeten zelf hun brood verdienen. Wie zijn ze en wat drijft hen, deze eenpitters? En wat komt er op hen af? In een serie over eenmans- bedrijven vandaag de kledingreparateur.

Waarom ben je voor jezelf begonnen?

'Ik heb bijna altijd in de confectie gezeten. Naaien is altijd een hobby van me geweest. Ik heb het diploma coupeuse en maakte al mijn kleding zelf. Ik heb een tijd naailes gegeven. Mensen vroegen me wel eens of ik een ritsje wilde inzetten. Dat deed ik dan, maar op een bepaald moment dacht ik bij mezelf 'je lijkt wel gek'. Zo ben ik een jaar of dertien geleden een atelier aan huis begonnen. Eerst bij ons vorige huis, sinds een jaar of negen hier aan de Bruggertstraat.'

Heb je veel concurrentie?
'Ik heb een eigen, vaste klantenkring van een paar honderd mensen uit Enschede en plaatsen als Haaksbergen en Boekelo. Die blijven komen, dus last van concurrentie heb ik niet. Ik zie overigens dat er wel steeds meer buitenlanders een kledingreparatiebedrijf beginnen. Dat zijn meestal mannen.'

Hoe kom je aan klanten?
'Ik heb in het begin wat folders rondgebracht, maar daarna heb ik nooit meer reclame hoeven te maken. Mensen weten mij zelf te vinden, via mond-tot- mondreclame. Daarom zorg ik er voor dat mijn werk altijd perfect in orde is. De klantenkring wordt steeds groter. Ik hoor vaak dat mensen liever hier komen dan dat ze extra naar de stad moeten voor een nieuwe rits of het op maat maken van kleding. Hier kun je ook altijd parkeren. Onder de klanten zijn veel jongere, werkende vrouwen. Die hebben geen zin of geen tijd om zelf achter de naaimachine te kruipen. Als ze al een naaimachine hebben. Die klanten betalen liever 7,95 euro om hier een rits in te laten zetten, dan dat ze daar zelf thuis mee aan de gang gaan.'

Dus kleding wordt niet zo gauw weggedaan als er iets aan mankeert?
'Kijk alleen maar naar merkkleding. Jongelui hebben soms merkbroeken van 200 euro, dat zijn echt geen uitzonderingen! Die worden lang gedragen en zijn dus ook vaak gewassen. Als er een gat in valt, komen ze er hier mee naar toe. Want weggooien zou zonde zijn.'

Zijn er opdrachten die je niet doet?
'Soms komen er mensen die een kledingstuk willen laten vermaken. Dan kijk ik eerst of dat wel mooi zou worden. Het komt voor dat ik een klant adviseer om er niets aan te doen, omdat je het model er anders uit zou halen. Dat kost mij natuurlijk werk, maar de klant waardeert die eerlijkheid wel. Als hier iemand met een dikke leren motorjack komt voor een nieuwe rits, dan verwijs ik die meestal door naar een schoenmaker. Ik heb weliswaar een leermachine, maar niet voor dat superdikke materiaal. En verder vind ik het wel zo prettig als kleding schoon is voordat ik er mee aan de slag ga. Het komt een enkele keer voor dat iemand met een spijkerbroek of zo hier komt, die duidelijk al dagen is gedragen en soms zelfs onder de modder zit. Dat vind ik geen fijn idee. Dan zeg ik op een vriendelijke manier dat ik liever heb dat die broek eerst wordt gewassen.'

Is het niet wat stil, zo alleen in het atelier?
Ik kan gelukkig heel goed alleen werken, dat is wel een voorwaarde. En ach, wat is alleen. Ik heb gezellig mijn radiootje aan en er komen in een buurtzaak als deze genoeg klanten aanwippen voor een praatje. Woonzorgcentrum De Hatteler zit hier bijvoorbeeld dichtbij. Bewoners van De Hatteler komen hier met hun rollater naar toe, dat is qua afstand net te doen.

Kun je rondkomen van een bedrijf als dit?
'Ik ben geen kostwinner. Ik ben op zaterdag en 's morgens ook niet geopend, alleen 's middags van een tot zes. De meeste klanten weten dat, die zijn er aan gewend. Dat wil overigens niet zeggen dat ik nooit op andere tijden werk, want ik zit hier 's avonds wel eens om mijn werk op tijd af te hebben. Even een klus tussendoor is ook meestal geen probleem. Zoals deze broek bijvoorbeeld, die is voor een communiefeestje dit weekeinde. Als we ons van mijn bedrijf zouden moeten redden, dan zou het krapjes zijn.'

Nooit aan uitbreiding gedacht?
'Ik zou niet groter willen worden, of juist héél groot, met twintig, dertig mensen in dienst. Ik krijg vaak genoeg open sollicitatiebrieven en dan bel ik die mensen terug dat dat helaas niet rendabel voor me is. Stel dat zo iemand ziek wou worden, dan heb ik een groot probleem.'

En als je zelf ziek bent?
'Ik heb de zaak nog nooit dichtgedaan vanwege ziekte. Ik heb wel eens een griepje gehad, maar ben toen gewoon doorgegaan. Ik vind het vervelend als een klus niet op tijd klaar is. Dan maar 's avonds uitgeteld op de bank. Want niemand anders doet het voor je.'

Twentsche Courant Tubantia - 23 mei 2006